Column: Seun of God
19 september 2012 om 20:55
Er is afgelopen weekend veel gezegd over ons spandoek ‘Seun of God’; veelal positief, een enkeling negatief. Graag maak ik daarom van deze plek gebruik om onze adoratie voor cultheld Ralf Seuntjens nader toe te lichten.
Sinds het moment dat Seuntjens vorig jaar werd aangetrokken, koester ik warme gevoelens voor hem. Ik ben namelijk ongeveer even lang als de Seun en oog (zo mogelijk) nóg slungeliger. Iedere vergelijking houdt daar verder ook wel op, maar het zorgt er wel voor dat ik voor de Seun net even wat meer sympathie heb dan voor anderen.
Met het binnenhalen van Seuntjens dacht ik dat de volgende topspits in het rijtje Berry Powel, Frank Demouge en John Verhoek klaarstond. Ik zal eerlijk zijn, in eerste instantie viel dat een beetje tegen. Na een paar invalbeurten had ik de Seun zelfs al helemaal afgeschreven. Maar ik was, gelukkig, veel te vroeg met mijn oordeel.
Voetballers als Seuntjens zijn gemaakt voor radioverslagen. Het is immers bijna niet te doen om zijn 'fouten' in woord te beschrijven. Toeval was het dan ook niet dat Seuntjens voor mij doorbrak in de uitwedstrijd tegen SC Veendam (1-2 winst), vorig jaar augustus. Welke andere spits van 1 meter 95 haalt een bal van de doellijn in de laatste minuut? Ballen van de doellijn halen, dat is iets voor linksbacks van 1 meter 28. De Seun kan het dus ook. Het was de eerste glimp van zijn veelzijdigheid.
Ook in ons eigen stadion ging ik Seuntjens daarna steeds meer waarderen. Althans, dat probeer ik. Ik denk namelijk dat de Seun een onbegrepen genie is. Als je, zoals afgelopen vrijdag, op de rand van de zestien staat, je de ploeggenoten voor het uitzoeken hebt en je de bal dan toch naar een tegenstander speelt, is er maar één conclusie mogelijk: de Seun ziet dingen die wij – supporters én teamgenoten – niet zien.
Trots als ik was op ons spandoek, heb ik hem ook aan vrienden laten zien die helemaal niets met voetbal hebben. Uiteraard moest ik de Seun dan typeren. Dat viel niet mee, want Seuntjens is een bijzondere vogel. Ik kwam uiteindelijk op de finalewedstrijd tegen Willem II. Iets onaardigs zeggen tegen de scheidsrechter en daarvoor geel krijgen, vervolgens een tegenstander die knel komt te zitten tussen jouw oneindig lange benen en er dan met een tweede gele kaart af moeten. De Seun ten voeten uit.
Onder Poortvliet lijkt de Seun meer vertrouwen te krijgen dan hij had onder Groenendijk. Begrijpen doet Poortvliet hem echter ook nog niet helemaal, getuige de vele posities die onze cultheld al in heeft moeten vullen. Vertrouwen is echter de basis waarmee hij dit jaar alsnog zijn grote doorbraak gaat realiseren. Zijn assist van vrijdag op Benjamin van den Broek leek bijzonder, maar in werkelijkheid geeft hij zulke ballen gemiddeld tien keer per wedstrijd. Wij – supporters en teamgenoten dus – begrijpen het alleen nóg niet helemaal. Maar dat is slechts een kwestie van tijd.
Bron: FCDBFans.nl / Razende Reporter